Wydarzenie 1

What is Lorem Ipsum?

Lorem Ipsum is simply dummy text of the printing and typesetting industry. Lorem Ipsum has been the industry’s standard dummy text ever since the 1500s, when an unknown printer took a galley of type and scrambled it to make a type specimen book. It has survived not only five centuries, but also the leap into electronic typesetting, remaining essentially unchanged. It was popularised in the 1960s with the release of Letraset sheets containing Lorem Ipsum passages, and more recently with desktop publishing software like Aldus PageMaker including versions of Lorem Ipsum.

Why do we use it?

It is a long established fact that a reader will be distracted by the readable content of a page when looking at its layout. The point of using Lorem Ipsum is that it has a more-or-less normal distribution of letters, as opposed to using ‘Content here, content here’, making it look like readable English. Many desktop publishing packages and web page editors now use Lorem Ipsum as their default model text, and a search for ‘lorem ipsum’ will uncover many web sites still in their infancy. Various versions have evolved over the years, sometimes by accident, sometimes on purpose (injected humour and the like).

Where does it come from?

Contrary to popular belief, Lorem Ipsum is not simply random text. It has roots in a piece of classical Latin literature from 45 BC, making it over 2000 years old. Richard McClintock, a Latin professor at Hampden-Sydney College in Virginia, looked up one of the more obscure Latin words, consectetur, from a Lorem Ipsum passage, and going through the cites of the word in classical literature, discovered the undoubtable source. Lorem Ipsum comes from sections 1.10.32 and 1.10.33 of “de Finibus Bonorum et Malorum” (The Extremes of Good and Evil) by Cicero, written in 45 BC. This book is a treatise on the theory of ethics, very popular during the Renaissance. The first line of Lorem Ipsum, “Lorem ipsum dolor sit amet..”, comes from a line in section 1.10.32.

The standard chunk of Lorem Ipsum used since the 1500s is reproduced below for those interested. Sections 1.10.32 and 1.10.33 from “de Finibus Bonorum et Malorum” by Cicero are also reproduced in their exact original form, accompanied by English versions from the 1914 translation by H. Rackham.

Where can I get some?

There are many variations of passages of Lorem Ipsum available, but the majority have suffered alteration in some form, by injected humour, or randomised words which don’t look even slightly believable. If you are going to use a passage of Lorem Ipsum, you need to be sure there isn’t anything embarrassing hidden in the middle of text. All the Lorem Ipsum generators on the Internet tend to repeat predefined chunks as necessary, making this the first true generator on the Internet. It uses a dictionary of over 200 Latin words, combined with a handful of model sentence structures, to generate Lorem Ipsum which looks reasonable. The generated Lorem Ipsum is therefore always free from repetition, injected humour, or non-characteristic words etc.

Zobacz Więcej

Wydarzenie 2

What is Lorem Ipsum?

Lorem Ipsum is simply dummy text of the printing and typesetting industry. Lorem Ipsum has been the industry’s standard dummy text ever since the 1500s, when an unknown printer took a galley of type and scrambled it to make a type specimen book. It has survived not only five centuries, but also the leap into electronic typesetting, remaining essentially unchanged. It was popularised in the 1960s with the release of Letraset sheets containing Lorem Ipsum passages, and more recently with desktop publishing software like Aldus PageMaker including versions of Lorem Ipsum.

Why do we use it?

It is a long established fact that a reader will be distracted by the readable content of a page when looking at its layout. The point of using Lorem Ipsum is that it has a more-or-less normal distribution of letters, as opposed to using ‘Content here, content here’, making it look like readable English. Many desktop publishing packages and web page editors now use Lorem Ipsum as their default model text, and a search for ‘lorem ipsum’ will uncover many web sites still in their infancy. Various versions have evolved over the years, sometimes by accident, sometimes on purpose (injected humour and the like).

Where does it come from?

Contrary to popular belief, Lorem Ipsum is not simply random text. It has roots in a piece of classical Latin literature from 45 BC, making it over 2000 years old. Richard McClintock, a Latin professor at Hampden-Sydney College in Virginia, looked up one of the more obscure Latin words, consectetur, from a Lorem Ipsum passage, and going through the cites of the word in classical literature, discovered the undoubtable source. Lorem Ipsum comes from sections 1.10.32 and 1.10.33 of “de Finibus Bonorum et Malorum” (The Extremes of Good and Evil) by Cicero, written in 45 BC. This book is a treatise on the theory of ethics, very popular during the Renaissance. The first line of Lorem Ipsum, “Lorem ipsum dolor sit amet..”, comes from a line in section 1.10.32.

The standard chunk of Lorem Ipsum used since the 1500s is reproduced below for those interested. Sections 1.10.32 and 1.10.33 from “de Finibus Bonorum et Malorum” by Cicero are also reproduced in their exact original form, accompanied by English versions from the 1914 translation by H. Rackham.

Where can I get some?

There are many variations of passages of Lorem Ipsum available, but the majority have suffered alteration in some form, by injected humour, or randomised words which don’t look even slightly believable. If you are going to use a passage of Lorem Ipsum, you need to be sure there isn’t anything embarrassing hidden in the middle of text. All the Lorem Ipsum generators on the Internet tend to repeat predefined chunks as necessary, making this the first true generator on the Internet. It uses a dictionary of over 200 Latin words, combined with a handful of model sentence structures, to generate Lorem Ipsum which looks reasonable. The generated Lorem Ipsum is therefore always free from repetition, injected humour, or non-characteristic words etc.

Zobacz Więcej

Wydarzenie 3

What is Lorem Ipsum?

Lorem Ipsum is simply dummy text of the printing and typesetting industry. Lorem Ipsum has been the industry’s standard dummy text ever since the 1500s, when an unknown printer took a galley of type and scrambled it to make a type specimen book. It has survived not only five centuries, but also the leap into electronic typesetting, remaining essentially unchanged. It was popularised in the 1960s with the release of Letraset sheets containing Lorem Ipsum passages, and more recently with desktop publishing software like Aldus PageMaker including versions of Lorem Ipsum.

Why do we use it?

It is a long established fact that a reader will be distracted by the readable content of a page when looking at its layout. The point of using Lorem Ipsum is that it has a more-or-less normal distribution of letters, as opposed to using ‘Content here, content here’, making it look like readable English. Many desktop publishing packages and web page editors now use Lorem Ipsum as their default model text, and a search for ‘lorem ipsum’ will uncover many web sites still in their infancy. Various versions have evolved over the years, sometimes by accident, sometimes on purpose (injected humour and the like).

Where does it come from?

Contrary to popular belief, Lorem Ipsum is not simply random text. It has roots in a piece of classical Latin literature from 45 BC, making it over 2000 years old. Richard McClintock, a Latin professor at Hampden-Sydney College in Virginia, looked up one of the more obscure Latin words, consectetur, from a Lorem Ipsum passage, and going through the cites of the word in classical literature, discovered the undoubtable source. Lorem Ipsum comes from sections 1.10.32 and 1.10.33 of “de Finibus Bonorum et Malorum” (The Extremes of Good and Evil) by Cicero, written in 45 BC. This book is a treatise on the theory of ethics, very popular during the Renaissance. The first line of Lorem Ipsum, “Lorem ipsum dolor sit amet..”, comes from a line in section 1.10.32.

The standard chunk of Lorem Ipsum used since the 1500s is reproduced below for those interested. Sections 1.10.32 and 1.10.33 from “de Finibus Bonorum et Malorum” by Cicero are also reproduced in their exact original form, accompanied by English versions from the 1914 translation by H. Rackham.

Where can I get some?

There are many variations of passages of Lorem Ipsum available, but the majority have suffered alteration in some form, by injected humour, or randomised words which don’t look even slightly believable. If you are going to use a passage of Lorem Ipsum, you need to be sure there isn’t anything embarrassing hidden in the middle of text. All the Lorem Ipsum generators on the Internet tend to repeat predefined chunks as necessary, making this the first true generator on the Internet. It uses a dictionary of over 200 Latin words, combined with a handful of model sentence structures, to generate Lorem Ipsum which looks reasonable. The generated Lorem Ipsum is therefore always free from repetition, injected humour, or non-characteristic words etc.

Zobacz Więcej

Praca w gabinecie oparta o “trzy kroki”. Zobacz, jak następuje zmiana w człowieku

Jaki jest twój główny problem na tu i teraz? Może za bardzo chcesz kontrolować siebie i świat? Może permanentnie czujesz napięcie w ciele? A może jest tak, że nie wiesz, jak nazwać to, co czujesz? Chcę podzielić się z wami techniką, wywodzącą się z terapii humanistyczno-doświadczalnej. Trudno oddać w słowach, co podczas tego doświadczenia dzieje się między terapeutą a pacjentem, ale mówi się, że ta technika to coś w rodzaju poczucia przebytej drogi.

Proces psychoterapii ukierunkowany jest na pomoc człowiekowi w przywróceniu mu sensu życia i wzięcia odpowiedzialności za to, co w danej sytuacji człowiek myśli, co odczuwa, i jakie podejmuje działania, niezależnie od tego, kto lub co tę sytuację spowodowało.

Technika „tech kroków” polega głównie na podążaniu za myślami i odczuciami pacjenta, a także obserwowaniu reakcji w ciele. Zarówno terapeuta, jak i pacjent próbują odkryć, co jest głównym problemem. Pierwszym krokiem jest uznanie problemu za fakt.

1. „Jestem taka” …

Pierwszy krok to uznanie za własne istnienia wszystkich naszych uczuć, myśli, zachowań, szczególnie tych, których wolelibyśmy nie dostrzegać. Następuje tu opis danego aspektu funkcjonowania, bez konieczności obrony, tłumaczenia.

… „jestem taka, że złoszczę się, krzyczę na syna, kiedy on odmawia wyniesienia śmieci, gdy ja uznam, że trzeba to zrobić… tak właśnie się zachowuję, choć wiem, że nic to nie daje oprócz kłótni”…

2. „Jestem taka, ponieważ taka chcę być”…

Drugim krokiem jest uznanie, że w każdej chwili wybieramy sposób, w jaki reagujemy na to, co się dzieje. Dotyczy to zarówno uczuć, jak i myśli, jak i zachowań. Jest to moment bardzo mocnej identyfikacji ze słowem chcę.

…” jestem taka, że złoszczę się, kiedy mój syn odmawia wyrzucenia śmieci, kiedy ja uznam, że trzeba to zrobić i chcę się wtedy złościć, chcę krzyczeć na syna”…

Terapeuta bada, co się dzieje z klientem na poziomie myśli, uczuć i odczuć w ciele, kiedy ten identyfikuje się ze swoim wyborem. Kiedy pojawia się ruch „niezgody”, można przejść do kroku trzeciego. Jeśli jest wahanie i klient uświadamia sobie korzyści wtórne, następuje powrót do kroku pierwszego. Należy wtedy szukać przeformułowania pierwszego zdania lub zatrzymać pracę i porozmawiać o tym, co zatrzymuje klienta w możliwości podejmowania decyzji o zmianie. Może okazać się tak, że chęć zmiany nie wynika z niego samego, a z chęci przypodobania się komuś. W takiej sytuacji nie będzie to trwałe i wtedy trzeba się zastanowić, dlaczego tak jest. Ten krok musi nastąpić w zgodzie z sobą.

3. „Jeśli zechcę, mogę to zmienić”…

Trzeci krok umożliwia klientowi decyzję o kierunku zmiany, eksperymentowaniu z różnymi sposobami myślenia, czucia i zachowania (w zależności od tego, z jakim aspektem siebie klient aktualnie pracuje)

…”kiedy złoszczę się, krzycząc, gdy mój syn odmawia wyrzucenia śmieci wtedy, kiedy ja uznaję, że na to pora, – mogę, jeśli tylko zechcę – powiedzieć mu stanowczym głosem, że potrzebuję uzgodnić z nim zasady porządkowania śmieci i ustalić, biorąc pod uwagę jego perspektywę, jak to będzie wyglądało”….

Terapeuta pomaga klientowi poszukać najprostszej, dostępnej możliwości, którą pacjent uzna za swoją i zechce użyć do tej sytuacji. Dzięki temu odzyskuje wpływ i odpowiedzialność za swoje zachowanie, uczucie, myśl i nie lokuje odpowiedzialności za to, co się z nim dzieje w obszarze świata zewnętrznego.

Praca w oparciu o “trzy kroki” kończy się prośbą o zwrócenie się ku zdaniu pierwotnemu i zauważeniu wszelkich zmian w postawie ciała, uczuciach i myślach:

…” Co zmieniło się dla Ciebie od momentu rozpoczęcia pracy?…

…” Jak doświadczasz siebie teraz?…

Zmianą może być już opis siebie w innych słowach, bo język tworzy rzeczywistość. Co jest jeszcze warte podkreślenia, że pierwsze zmiany są widoczne w ciele. Ciało wspiera zmianę szybciej niż myśli.

Zobacz Więcej

Syndrom DDA i samotność. Czy tak to musi wyglądać?

„Większość z nas, są osobami samotnymi albo nie mogę pojąć, co ma alkoholizm jednego z rodzica, do samotności, do problemów w ogólnie mówiąc w ”kontaktowaniu” się z innymi osobami. I tu pojawia się moje pytanie, dlaczego tak jest?! Jaki to ma związek?” – pisze osoba DDA na jednym z forum dotyczącym tego problemu.

Syndrom DDA stał w ostatnich latach bardzo popularny i zarazem jest przez wielu znienawidzony. Krążą opinie, że to pokłosie lat 90., gdy rodzice uczestniczyli w odrodzeniu gospodarczym. Nie mieli zbyt dużo czasu na pielęgnowanie potrzeb dziecka. Angażowali się w pracę, bo wcześniej doświadczyli biedy, za presją osiągania niejednokrotnie szło uzależnienie od alkoholu.

„Co mi mogą dać takie rozmowy z psychologiem, skoro i tak potem wracam do domu, a tam wszystko od początku” – pisze dalej w sieci wspomniana kobieta. Rozmawiałam o tym z Joanną Cichowlas, psycholożką, certyfikowaną specjalistką psychoterapii uzależnień, psychoterapeutką w Ośrodku Profilaktyki i Terapii Uzależnień w Gdyni.

Wiktoria Dróżka: Zacznijmy od początku. Co kryje się za skrótem DDA?

Joanna Cichowlas: Skrótu DDA używa się do określenia dorosłych, którzy wychowywali się w rodzinach, gdzie nadużywano alkoholu.

Czym jest syndrom DDA? Czy można traktować to jako chorobę, skutki traumy wieku dziecięcego?

Syndrom DDA traktujemy jako wykształcenie cech przystosowawczych u dzieci, które wychowywały się w rodzinie alkoholowej. Cechy te pozwalały dostosować się do życia, w którym alkohol jest na pierwszym miejscu, a co za tym idzie, panował tam wszechobecny stres, strach, wstyd oraz poczucie odrzucenia.

Paradoksalnie wykształcenie tych cech u dziecka pozwalało mu na emocjonalne przetrwanie w rodzinie alkoholowej. Można więc powiedzieć, że w dzieciństwie powyższe cechy „pomagają” dzieciom, tak w dorosłości zaczynają przeszkadzać i utrudniać funkcjonowanie.

Lata mojej pracy pokazują, że nie u wszystkich dzieci, które wychowywały się w rodzinach alkoholowych, wykształcają się wyżej wymienione cechy. Istnieją też dzieci, które potrafią się zdystansować, odizolować od tego, co dzieje się w domu i zadbać o swoje potrzeby, dzięki umiejętności stawiania granic i posiadaniu w swoim otoczeniu „zastępczego zdrowego dorosłego”. Może to być to np. babcia, ciocia itp.

Mówi się o czterech postawach osobach DDA: bohater, kozioł ofiary, błazen, cień. Na czym one polegają?

Są to role przyjmowane przez dzieci z rodzin alkoholowych. Jeśli któryś z rodziców nadużywa alkoholu, to życie rodzinne kręci się wokół tego. Nie mamy wówczas do czynienia ze wspieraniem dziecka w jego rozwoju czy w budowaniu poczucia własnej wartości. Mamy za to chaos i niestabilne życie rodzinne. Często dochodzi do zaniedbań dzieci.

Nie mam tu na myśli, tylko zaniedbań dotyczących zapewnienia wiktu i opierunku, ale również zaniedbań emocjonalnych. Rodzice „wypadają z roli”. Aby rodzina przetrwała, to właśnie dzieci przyjmują te role. Role służą rodzinie, nie dzieciom. Wyróżniamy 4 role, których podejmują się dzieci:

• bohater: w rodzinie pełni rolę dorosłego, ma za zadanie dostarczyć rodzinie poczucia wartości, dumy, sukcesu. Bierze na siebie obowiązki, często ponad siły i dobrze sobie z nimi radzi (na przykład: robienie lekcji z młodszym rodzeństwem, gotowanie). Jest dzielny, pełen poświęcenia dla innych i gotowości do rezygnacji z siebie dla innych. Dzięki bohaterowi rodzina może poczuć się dobrze, bo „wychowała odpowiedzialnego człowieka”.
• Kozioł ofiarny: odwraca uwagę rodziny od rzeczywistych problemów. Rodzina wyładowuje na nim nieprzyjemne uczucia. Z pozoru jest przeciwieństwem bohatera. Dorośli postrzegają takie dziecko jako stwarzające problemy, trudne. Kozioł ofiarny bierze odpowiedzialność za negatywny wizerunek rodziny. To on zapewnia rodzinie dobre samopoczucie- może ona zrzucić na niego wszystko, co złe.
• Dziecko maskotka: odpowiada za dobry humor i poprawianie rodzinie nastroju. Rozładowuje napięcia śmiechem. Często potrafi uspokoić pijanego rodzica poprzez wygłupy i skupianie na siebie uwagi. Często rodzice lubią się nim popisywać.
• Dziecko „niewidzialne” (zwane także dzieckiem we mgle lub dzieckiem zagubionym)- to dziecko, które zachowuje się tak, jakby go nie było. Godzinami potrafi zajmować się sobą. Nie sprawia kłopotów wychowawczych. Robi wszystko, by nie zwracać na siebie uwagi.

Możliwe jest połączenie kilku ról. John Bradshaw pisze, że jeśli jedno z rodziców nie wypełnia swej roli, zwykle któreś z dzieci wchodzi w jego rolę. Potrzeba sukcesu- mamy bohatera, dzieje się coś złego- mamy kozła ofiarnego. Co ciekawe, gdy najstarsze dziecko odchodzi z domu, zwykle kolejne przyjmuje jego role, porzucając dotychczasową. To pokazuje, jak silnie rola jest związana z systemem rodzinnym, a nie z cechami dziecka.

 Aby przetrwać w dzieciństwie osoby DDA stosowały różnego rodzaju mechanizmy – ucieczki, unikania, wyparcia, zaprzeczania. W dorosłości bardzo często stosują je dalej, mimo że już nie muszą, np. uciekają od trudności, relacji. To utrudnia budowanie związków. Jak takie osoby mogą oduczyć uciekania od uczuć, emocji?

Jeśli przez większość życia ludzie funkcjonowali zgodnie z mottem: „uczuć się nie okazuje” trudno to zmienić z dnia na dzień. Mamy tu bowiem do czynienia z „zamrożeniem uczuć” czy odcięciem emocjonalnym. Jest to przekonanie, że uczucia to coś złego, coś, co trzeba zablokować. Nie można czuć, przeżywać, a to prowadzi do destrukcyjnych schematów radzenia sobie z uczuciami. To, co pomaga, to droga do rozumienia siebie, tego, co się ze mną dzieje, dlaczego tak reaguje, co wtedy czuje.

Chodzi o tzw. „odmrożenie uczuć”, zdobywanie pozytywnych doświadczeń. Dobrym sposobem na naukę tego jest właśnie psychoterapia, gdzie poprzez relację z terapeutą osoba uczy się wyrażania uczuć, nabywa pozytywne doświadczenia, oswaja się ze swoją emocjonalnością.

Co muszą zrobić osoby z syndromem DDA, by w dorosłości sobie radzić w życiu zawodowym, osobistym?

Przede wszystkim świadomość swoich trudności i powtarzalności dysfunkcjonalnych zachowań, które osoby obserwują u siebie, są sygnałem, by bacznie zacząć się obserwować pod kątem wpływu dzieciństwa na dorosłe życie. Gdy zachowania danej osoby przynoszą im różnego rodzaju straty lub powodują dyskomfort, warto się temu przyjrzeć. Drogi do zmiany bywają różne. Jedni zagłębiają się w literaturze, której aktualny wybór jest duży. Czasem sama edukacja, przeczytanie, że ktoś ma podobnie, jak ja przynosi spokój, lepsze zrozumienie samego siebie, uważność.

Drudzy decydują się na psychoterapię, gdzie wraz z terapeutą, osoba poznaje siebie, zyskuje lepsze rozumienie siebie i swoich zachowań oraz odpowiada na pytania, na które dotychczas odpowiedzi nie znała. Nie jesteśmy w stanie zmienić naszej przeszłości, ale mamy wpływ na to, co zrobimy teraz z tym, co wiemy.

Czy związek z osobą DDA ma szansę przetrwać?

DDA mają obawy przed wchodzeniem w związki. Obawiają się powtórki z domu rodzinnego. Często posiadają przekonanie, że w związkach/małżeństwach można się tylko krzywdzić. W ich doświadczeniach bliskość jest zagrażająca. Kojarzy się z krzywdą lub zaniedbaniem. Trudno im rozmawiać z partnerem, mówić o uczuciach, potrzebach. Na bazie tego wyrastają pretensje, żale, a to jest już krok do przenoszenia zachowań z dzieciństwa.

Mamy tu do czynienia z tym że to, co było adaptacyjne, w trudnym dzieciństwie, nie służy budowaniu dorosłych relacji. Dlatego spora część z nich to osoby samotne. Doświadczenia mojej pracy z osobami DDA wskazują, że podczas pracy terapeutycznej nad sobą w sposób istotny potrafią oni zmienić swoje życie. Jednak odklejenie się od przyjętej w dzieciństwie roli może zająć trochę czasu. Będąc w związku z osobą DDA, ważne jest, by zachować cierpliwość i pokazywać, że nowa rodzina jest miejscem do realizacji.

Warto podkreślić, że osoby DDA pomimo wielu doznanych krzywd mają w sobie ogromny potencjał do zmiany. Jeśli więc uda się im przebrnąć przez swoje trudności, jest duża szansa na udany związek. A czasem relacja, która uczy bliskości i zaufania – na nowo, dostarcza pozytywnych doświadczeń, może być równie lecząca, jak oddziaływania psychologiczne.

Dlaczego osoby DDA bardzo często wchodzą w związek z osobą uzależnioną?

Często zdarza się, że osoby DDA wiążą się z osobami uzależnionymi od alkoholu. Wchodzą tym samym w schemat, z którym mieli do czynienia. Jest on dobrze znany, zatem z pozoru wydaje się bezpieczny.

Co pchnie ludzi do uzależnienia?

Odpowiedź jest złożona, gdyż składa się na to wiele czynników. Mówimy tutaj o profilu osobowości, trudnych wydarzeniach z dzieciństwa, zaniżonym obrazie własnej osoby, problemach wynikających z warunków życiowych. Mam tu na myśli, np. trudne sytuacje życiowe, które mogą osłabiać system odporności psychologicznej człowieka. Do takich czynników można zaliczyć problemy finansowe, problemy rodzinne, różne presje, trudności w konstruktywnym radzeniu sobie ze stresem.

O uzależnieniu mówi się, jako o chorobie braku – deficytów w sferze emocjonalnej, braku bezpieczeństwa z ważnymi ludźmi, niedostatku dobrych relacji, tworzenia więzi. Wszystko to wzajemnie na siebie wpływa. Jak widać przyczyn może być dużo. Zawsze jednak można zaprzestać powielaniu niesłużącym schematom zachowania, odczuwania i myślenie biorąc odpowiedzialność za swoje życie i poszukując pomocy.

W  książce „Życie bez nałogu. Uwolnij się od uzależnień, wykorzystując techniki ACT”, autor Kelly Wilson pokazuje, jak wyjść z uzależnienia. Bazuje też na swoim doświadczeniu. Na czym polega opisana w książce terapia ACT?

ACT – czyli terapia akceptacji i zaangażowania należy do tzw. trzeciej fali terapii behawioralnych. Głównym celem terapii ACT jest zwiększenie u pacjenta tzw. elastyczności psychologicznej, czyli zdolności do pełnego kontaktu z obecną chwilą oraz myślami, oraz uczuciami, które się z nią wiążą bez bronienia się przed tym. ACT dąży do tego, by pojawiła się akceptacja tego, co nas spotyka, co jest poza naszą kontrolą. Uczy umiejętności w radzeniu sobie z bolesnymi myślami i emocjami, tak by miały one mniejszy wpływ na nasze samopoczucie. Kładzie nacisk na to, by, zamiast koncentrować się na problemie, przekierowywać uwagę na swoje wartości. I działać, z zaangażowaniem. Czyli pomaga w zauważeniu, co jest tak naprawdę ważne i znaczące dla nas.

W nałóg wpadają też osoby, które z pozoru sobie dobrze radzą np: studentka lubi ostro imprezować, ale świetnie się uczy i ma świetną pracę asystentki w korporacji. Mowa o osobach uzależnionych wysoko funkcjonujących. Co musi się stać, żeby sięgnęły po pomoc? Zmieniły życie jak autor książki „Życie bez nałogu”?

Droga do uświadomienia problemu alkoholowego przez osoby wysokofunkcjonujące jest bardzo długa i kręta. Dzieje się tak, ponieważ alkoholik wysokofunkcjonujący jest mistrzem w zaprzeczaniu – przecież daleko mu do obrazu stereotypowego alkoholika spod sklepu, gdyż dobrze radzi sobie w pracy, świetnie zarabia, pije tylko drogie alkohole, mistrzem w stwarzaniu pozorów – również tych dotyczących kontroli nad swoim piciem, bo przecież umie zrobić sobie przerwę w piciu od czasu do czasu, mistrzem w unikaniu konsekwencji picia – w czym pomagają mu różne znajomości, układy, które posiada dzięki wysokiemu statusowi społecznemu. To, co skłania osoby do sięgnięcia po pomoc to na ogół wystąpienie poważnego wydarzenia. Może to być, np. kompromitacja w pracy, utrata tzw. twarzy, straty związane z brakiem możliwości rozwoju, odebranie prawa jazdy czy inny zatarg z prawem, kryzys rodzinny, kryzys w życiu towarzyskim, wypadek samochodowy.

Bez takiego tzw. przełomowego momentu w życiu trudno o otrzeźwienie. Zanim jednak to nastąpi, może minąć kilkanaście lat oszukiwania siebie i innych, że przecież jest ok, nie ma problemu z piciem, a alkohol jest tylko formą odstresowania się. Z moich doświadczeń wynika na szczęście też tak, że motywacją do sięgnięcia po pomoc wśród tych osób jest przykład kogoś, kto odbył terapię, przeszedł tę chorobę i zmienił swoje życie. Ci pacjenci (trzeźwiejący alkoholicy), którzy po terapii są szczęśliwi, układa im się rodzinnie, zawodowo bywają świetnym oddziaływaniem, by wysokofunkcjonujące osoby sięgnęły po pomoc, gdyż mają żywy przykład, że jest to możliwe.

Dzisiaj szczęście stało się celem życia większości z nas. Czy pragnienie szczęścia może doprowadzić do uzależnienia?

Żyjemy w czasach kiedy życie w biegu stało się codziennością. Nie mamy czasu zatrzymać się choćby po to, aby zastanowić się, co tak naprawdę daje nam poczucie szczęścia i spełnienia. Życie „z automatu” powoduje, że szybciej przyswajamy sobie wzorce, które uderzają w nas z każdej strony, szczególnie poprzez social media: cudowne wakacje, wspaniała rodzina, piękne mieszkania, wizyty w spa czy częste spotkania z przyjaciółmi. Są to wzorce bardzo często zupełnie niezgodne z rzeczywistością, przekłamane, dające poczucie ciągłego braku i niedoskonałości.

Niekiedy są dla nas dobre, ale często wręcz stają się niebezpieczne. Pielęgnując w sobie takie poczucie, nabywamy potrzebę uzyskania podobnego życia, najlepiej szybko – na już. Dążymy do lepszej pracy, lepszego samochodu, lepszego życia. Bardzo często napotykając na przeszkody, które wymagają czasu, aby sobie z nimi poradzić. My go nie mamy. A przynajmniej takie towarzyszy nam przekonanie. Chcąc poradzić sobie z pojawiającymi się trudnymi emocjami, sięgamy zazwyczaj po rozwiązania dostępne na wyciągnięcie ręki, dające szybki efekt.

Tutaj pojawia się zagrożenie, że dla niektórych takim rozwiązaniem mogą okazać się używki, które na początku wydają się, być np. niegroźną lampką wina po pracy lub jednym piwem ze znajomymi, a koniec końców stają się jedynym rozwiązaniem. Paradoksem jest to, że taka droga z początku dająca poczucie ulgi oraz uwolnienia od wszelkich zmartwień, prowadzi do coraz większego zapętlenia i zniewolenia.

 

Zobacz Więcej

Unikanie gorsze od samych zmian. Dlaczego tkwisz w tym, co cię nie cieszy?

Dlaczego wolimy tkwić w samotności, w związkach bez przyszłości, w pracy, która nie przynosi satysfakcji niż sięgać po nowe? Dlaczego unikamy próby zmiany? Każdy przynajmniej raz w życiu posłużył się mechanizmem unikania. To powszechny sposób reagowania na sytuacje, które w jakimś stopniu nas przerastają.

Unikają trudności nawet dzieci na bardzo wczesnym etapie rozwoju, np. w szkole, gdy ociągają się do zadań domowych. Potem robią to dorośli, którzy unikają konfrontacji z rzeczami większej wagi, np. wejścia w relację z osobą, na której naprawdę zależy, pozostając w sferze marzeń o romantycznym związku.  Zakres działań mających służyć uniknięciu czegoś jest naprawdę szeroki.

W wąskim sensie unikanie oznacza po prostu pomijanie pewnych rzeczy, na przykład nieuczestniczenie w określonych sytuacjach, unikanie poruszania pewnych tematów w rozmowie. Unikanie obejmuje też jednak inne zachowania, takie jak nadmierne rozpraszanie się, na przykład gdy ktoś wchodzi w świat seriali, zamiast wykonywać jakiś zadań z życia realnego.  Mechanizm unikania jest też bardzo widoczny w uzależnieniach od alkoholu, narkotyków czy leków, np. uspokajających.

Wszyscy znamy osoby, które wciąż na coś narzekają – na brak pieniędzy, samotność, toksyczny związek, nie taką pracę. Narzekają, a zarazem nic z tym nie robią. Kiedy próbuje się tym osobom, zasugerować zmianę, wolą być w tym, co jest. Skarżą się na otaczającą rzeczywistość, popłakują, a potem wstają i wracają do tego, co stare.

Typowe zachowania unikające:

– Unikanie w wąskim znaczeniu – unikanie trudnych sytuacji i niepodejmowanie określonych zadań.

– Rozpraszanie uwagi – granie w gry komputerowe, nadmierne korzystanie z Internetu, oglądanie filmów, słuchanie głośnej muzyki, praca bez przerw, nadmierne zaangażowanie w sport.

– Stymulacja – przejadanie się, oglądanie filmów pornograficznych, uprawianie hazardu lub niebezpiecznych dyscyplin sportu.

– Przytłumienie percepcji – uciszanie nieprzyjemnych uczuć za pomocą alkoholu, leków lub narkotyków.

– Narzekanie i marudzenie – monotonne, stereotypowe narzekanie, jęczenie, obwinianie innych o wszystko. Takie osoby nierzadko nie sprawiają wrażenia szczególnie cierpiących czy rozzłoszczonych, narzekanie po prostu wydaje się ich nawykiem.

– Zaniżanie oczekiwań – niestawianie sobie żadnych celów, co pozwala uniknąć rozczarowania związanego z problemami pojawiającymi się na drodze do celu.

Poniższe 4 stwierdzenia pozwolą ci ocenić, czy przejawiasz wzorce zachowania wskazujące na unikanie, a także oszacować ich siłę:

1. Wolę nie nawiązywać bliskich związków i przyjaźni.
2. Wolę unikać konfrontacji.
3. Najlepiej jest w jak największym stopniu wyłączyć uczucia.
4. Wolę pozostać na powierzchni i nie schodzić zbyt głęboko w sferę uczuć.

Zauważenie własnego unikania może być wyzwaniem. Trudno się jest przyznać przed sobą samym, że unika się tego, co trudne, nieznane, nowe. Trudno jest przyznać, że straciło się coś ważnego, głównie dlatego, że lęk zablokował przed zrobieniem kroku na przód. Może sięgasz po alkohol, kiedy odczuwasz smutek. A może snujesz marzenia o związku, ale pozostajesz sama w pokoju i nie masz do kogo zwrócić się po pomoc? To może wyraźnie wskazywać na tryb radzenia sobie poprzez unikanie. Sprawdź, jak byś się czuła, gdybyś coś jednak zmieniła.

Podpowiadam ćwiczenie, które polega na PISEMNYM odpowiedzeniu na 5 pytań. Wycisz się, weź kartkę, długopis i zapisz swoje odpowiedzi.

1. Jakie są twoje sposoby na unikanie?
2. Jakie są typowe sytuacje, w których zauważasz chęć ucieczki?
3. Dlaczego się tak zachowujesz?
4. Co jest źródłem twojego zachowania?
5. Co zrobiłby mój zdrowy dorosły albo inna osoba na moim miejscu?

Dlaczego warto popracować nad mechanizmem ucieczki? Unikając tracimy wiele szans  – na lepsze życie, na szczęśliwy związek, na bycie uczciwym wobec siebie i innych. Unikając prowadzisz do powstawania długo utrzymujących się, wyniszczających błędnych kół. Z jednej strony unikanie daje ci współczucie innych, ale nie pozwala na realizowanie pragnień, czy to w pracy, czy w życiu prywatnym. Pamiętaj – osoby z silnym trybem opartym na unikaniu rzadko mają satysfakcjonujące relacje.

Polecam ci książkę „Emocjonalne pułapki przeszłości” Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego. Znajdziesz w niej sporo ćwiczeń, które pozwolą ci  wyjść ze starych schematów.

„Sekretem zmian w życiu jest skupienie całej swojej energii. Ale nie na walce ze starym światem, ale na budowaniu nowego.” -Sokrates-

Zobacz Więcej

 Co izolacja może zrobić z naszą psychiką? [Wywiad z ekspertem]

Wiktoria Dróżka: Epidemii wywołanej przez koronawirusa SARS-CoV-2 towarzyszą zachowania związane z paniką. Kiedy dochodzi do wybuchów paniki i od czego to zależy? – bo przecież nie każdy z nas reaguje w ten sposób.

Dr Mariusz Wirga: Istotne jest, że ludzie używają słowa panika w różnym kontekście w wielu znaczeniach. Panika społeczna, rozumiana jako panika dużej grupy ludzi to jest po prostu strach czy lęk, dzielony przez wiele osób. Natomiast napad paniki, nazywany inaczej lękiem napadowym to jest jeszcze inne zjawisko. Lękowi napadowemu towarzyszą bardzo specyficzne objawy – reaktywność fizjologiczna organizmu takie jak: palpitacja, przyspieszone bicie serca, duszności czy jakiekolwiek inne płynące z ciała wrażenia, które są interpretowane jako zagrożenie dla naszego istnienia, ale także dla naszej samokontroli. Taka osoba równocześnie z objawami fizjologicznymi ma myśli, że może umrzeć, stracić kontrole nad sobą, ośmieszyć się publicznie, albo że coś innego strasznego może się zdarzyć. Ze względu na te interpretacje, wrażenia pochodzące z ciała mogą się pogarszać. I powstaje błędne koło. Napad lęku to połączenie interpretacji i zjawisk fizjologicznych a te dwa czynniki połączone decydują o jego intensywności. Jednym z podstawowych sposobów leczenia napadów lękowych jest ekspozycja na bodziec. Terapeuci racjonalnej terapii zachowania, stosują także inne metody umożliwiające zmianę myślenia, interpretacji i w rezultacie zachowania.

W masowych wybuchach paniki można zidentyfikować kilka elementów – pierwszy z nich to strach i wyłączenie myślenia racjonalnego, krytycznego. Pilnie potrzebujemy sobie tę trudną sytuację jakoś wytłumaczyć i się zabezpieczyć, dlatego często wybieramy uproszczenia i uogólnienia, myślenie stadne, które daje nam poczucie bezpieczeństwa. Nawet jeśli pierwsza osoba w stadzie idzie w kierunku nieznanym, a za nią pójdą dwie kolejne, to reszta pomyśli, że jak idą już trzy, to może warto podążyć za nimi, bo to może mieć sens i „w kupie raźniej”. Możliwość komunikacji bezpośredniej w zasadzie bez ograniczeń, jaką umożliwia nam dzisiejsza technologia, może potęgować te wrażenia. Przez to teorie spiskowe mogą się przenosić bardzo szybko.

Jeśli mamy gdzie mieszkać, co jeść i pić to jesteśmy szczęściarzami, bo cała reszta to jest tzw. wisienka na torcie i możemy na nią trochę poczekać.

Praca zdalna z domu, spędzanie większości dnia w czterech ścianach, przymusowa izolacja i kwarantanna, w wielu przypadkach utrata pracy czy kryzys relacji rodzinnych mogą być sporym wyzwaniem dla naszej psychiki. Jak odnaleźć się w takich nowych warunkach?

W tej sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy ze względu na pandemię, wiele osób odczuwa sporo lęku, stresu, smutku czy złości, niektórzy przeżywają nawet żałobę, żal za poprzednim „światem”, martwią się o zdrowie seniorów, utratą pracy itd.

Naturalne jest to, że jako ludzie poszukujemy sposobów, by coś zrobić, jakoś poradzić sobie z zagrożeniem. A ponieważ nie możemy dzisiaj wiele zrobić z głównym bohaterem zamieszania, jakim jest koronawirus, to zajmujemy się irracjonalnymi sprawami, które dają nam poczucie kontroli takimi jak np. zrobienie zapasów i zakup papieru toaletowego. My – jako gatunek, nie umiemy wyobrażać sobie dalekosiężnych skutków naszych działań, dlatego nie widzimy sensu w narzucanych nam zasadach. Problemem w tej sytuacji mogło być także nagłaśnianie konieczności izolacji społecznej, podczas gdy chodziło o izolację fizyczną. Ponieważ jednak nasz mózg wiele rzeczy odbiera dosłownie, to wielu z nas bardzo dosłownie rozumiało wytyczne, nierzadko w efekcie cierpiąc samotnie. Dlatego ja w swoich działaniach podkreślam i będę podkreślał integrację społeczną i zarazem dbanie o dystans fizyczny.

Mam też wrażenie, że nie zdajemy sobie sprawy, że każdy z nas nosząc maski, myjąc ręce, zachowując odległość walczy z koronawirusem na pierwszym froncie i dlatego mało osób dostrzega swój ogromny wkład w tę walkę z pandemią. Dyskomfort, który w się nas pojawił, może wynikać z tego, że nie możemy teraz zaspokajać wszystkich naszych potrzeb poprzez lubiane i znane dotychczas nam sposoby. Dlatego dobrym pomysłem jest zrobienie listy swoich potrzeb, jakie mieliśmy/mamy, a następnie zastanowienie się nad tym, jak w nowej rzeczywistości o ich realizację możemy zadbać. Pomóc nam może znalezienie odpowiedzi na pytanie, które z naszych potrzeb mamy szansę zaspokoić, a które decydujemy się odstawić na chwilę na przysłowiową półkę? Najważniejsze w tym procesie jest to, aby to był nasz świadomy wybór, bo tylko wtedy mamy szansę uniknąć wypalenia i frustracji. Takie postępowanie uodporni nas na impulsy i ich podstępne działanie. Dodałbym obserwację Alberta Ellisa, że jeśli mamy gdzie mieszkać, co jeść i pić to jesteśmy szczęściarzami, bo cała reszta to jest tzw. wisienka na torcie i możemy na nią trochę poczekać.

W swojej książce: „ABC twoich emocji” opisał pan Racjonalną Terapię Zachowania i najnowszą swoją metodę ABCD. Na czym ona polega i jak może pomóc w trudnych sytuacjach życiowych?

Przede wszystkim rozwiewamy wiele mitów, na temat tego skąd się biorą emocje. Stąd nazwa, tytuł książki “ABC Twoich emocji”. Większość z nas myśli, że ten Coronawirus lub wynikające ograniczenia nas martwią, smucą, złoszczą. Nawet w naszym codziennym języku używamy takich określeń, jak „ona mnie zdenerwowała”, „to mnie ucieszyło”, „to mnie uspokoiło”. Tymczasem nasze emocje nie wynikają ze zdarzeń, tylko w bezpośredni sposób z tego, co my myślimy na temat nich. Ta obserwacja została zrobiona już ponad 2500 lat temu, a teraz została potwierdzona badaniami funkcjonowania ludzkiego mózgu.

Nasz mózg nie umie po prostu obserwować, tylko zawsze interpretuje. Ocenia, czy to, co widzimy, jest pozytywne czy negatywne dla naszego przeżycia, komfortu i samokontroli? I jeżeli oceni coś jako negatywne dla naszego przeżycia, to mogą pojawić się emocje negatywne: lęk, złość, uraza itp. Jeśli uzna za pozytywne to radość, wdzięczność etc. Bardzo ważne jest to, że w naszym świecie istnieją też emocje neutralne, spokój i one są bardzo korzystne dla naszego zdrowia. I ważna uwaga – nie ma czegoś takiego jak złe emocje, wszystkie są nam potrzebne i mają potencjał motywacyjny oraz informują nas o tym, co jest dla nas ważne.

W modelu ABCD emocji, opisanym w naszej książce A oznacza – to zdarzenie aktywujące, w naszym przypadku może to być wybuch pandemii koronawirusa, B – to nasza interpretacja zdarzenia, C – emocje, jakie się pojawiają, w odpowiedzi na nie, a D to nasze zachowanie. I jak się okazuje kluczowe, jest B – czyli nasze myśli, interpretacje zdarzeń, i my już po latach pracy w nurcie Racjonalnej Terapii Zachowania, wiemy, że jeśli B będzie „zdrowe”, wtedy i nasze reakcje i zachowania będą nam służyć. Rzadko mamy wpływ na zdarzenia w naszym życiu (A) i dlatego obszar, w którym należy i warto pracować to nasze myśli (B). To będzie nam i wszystkim wokół służyć. Mam świadomość, że wiele osób wie, że ich własne myśli im nie pasują, ale szansa na zmianę jest tylko wtedy, gdy będziemy ćwiczyć nowe myślenie. Wyrabianie nowych nawyków wymaga regularnego treningu i czasu. Jak z jazdą samochodem po lewej stronie drogi po przyjeździe do Londynu. Bardzo pomocna w tych ćwiczeniach może być tzw. racjonalna wyobraźnia emocjonalna i inne ćwiczenia zawarte w naszej książce.

Czasami, gdy doświadczamy trudnych emocji, odpuszczamy, wycofujmy się z działania. Co możemy zrobić, żeby to błędne koło zatrzymać i realnie spojrzeć na sytuację?

Pierwsze co warto zrobić to przyjrzeć się naszym emocjom. Z nich naprawdę wiele możemy się dowiedzieć. Ludzie mówią, że czują się przytłoczeni aktualną sytuacją, przygnieceni, bezradni, bo faktycznie nie widać końca, nie mamy danych i wiedzy o tym, kiedy coś się zmieni na lepsze i dlatego to nam może odbierać energię do działania. Apatia, jest wbrew pozorom formą protestu. Ludzie, którzy nie widzą rozwiązań albo nie zgadzają się proponowanymi rozwiązaniami często w nią popadają. Wyjściem jest zaakceptowanie tych emocji w pierwszej kolejności. Następnie przyjrzenie się temu co jest za nimi ukryte.

Uczestnikom naszych kursów i webinarów proponujemy, by zapisywać sobie co odkryjemy. Świetnym narzędziem do takiej pracy jest nasz kwestionariusz do tzw. racjonalnej samoanalizy, który można pobrać bezpłatnie z naszej strony www.abcemocji.pl Najważniejsze w pracy nad sobą jest poznanie siebie, swoich emocji, odkrycie jakie wartości za nimi stoją, np. poczucie beznadziei to nie jest stan, w którym nam nie zależy, stan bezsilności, wręcz przeciwnie świadczy o tym, że bardzo mi zależy ale nie widzę drogi do tego, by to osiągnąć. Ono jest także przejawem troski o samego siebie, bo chroni nas przed rozczarowaniem, bo jak „nie mam nadziei„ to nie będę rozczarowany”.

Dodatkowo jeśli w tej sytuacji, w której, nie mam nadziei robię to co jest słuszne, to to jest HEROIZM. Wielu z nas tak tego nie postrzega. A prawdziwy heroizm nie polega na tym, że działamy, bo wiemy, że wygramy, ale polega na robieniu tego co jest słuszne i ważne, nawet, gdy nie mamy nadziei, że się uda. To jedna z najbardziej oświeconych form działania.

Izolacja fizyczna i ograniczenia niosą nowe wyzwania – niewielu z nas umie i wie jak korzystać z wsparci i pojawia się pytanie, kiedy coś jest normalne, a kiedy już nie? Jak łagodzić niepokój?

Często można usłyszeć, że obecna sytuacja jest nienormalna. A tymczasem raczej jest to sytuacja, do której my, nie przywykliśmy. Nie pamiętamy, że pandemie i epidemie towarzyszyły człowiekowi od zarania dziejów, choroby zakaźne na przestrzeni wieków dziesiątkowały ludzkość regularnie. Każda nasza reakcja emocjonalna, jeśli nie jesteśmy psychotyczni, jest normalna. Wypływa bezpośrednio z tego, jak interpretujemy rzeczywistość.

Nasza interpretacja, że coś jest nienormalne może nas mylić, bo jeśli coś wystąpiło w naturze, to z reguły jest naturalne. Może być rzadkie, ale jeśli się zdarzyło to jest naturalne. Może zdarzyć się coś nieprzewidzianego, zagrażającego, ale to wciąż jako występujące w naturze będzie naturalne. Nienaturalny jest nasz sposób odżywiania. On zagraża nam najbardziej, bo sami się nim zabijamy, a równocześnie niszczymy planetę. To także wynik tego, że mózg ludzki nie potrafi dobrze ocenić ryzyka, które jest umiejscowione daleko w przyszłości. Jednocześnie ta cecha jest tym, co pozwoliło nam przetrwać jako gatunkowi, bo nie wiadomo, co by się stało, gdybyśmy potrafili tak daleko sięgać świadomością… A wsparcie nam wszystkim jest potrzebne. Dlatego podkreślamy „Integrujmy się społecznie, izolując się fizycznie.”

POSŁUCHAJ: podcast z dr. Mariuszem Wirgą:

Czy gniew na to, co się teraz stało ze światem – niejasność informacji, pogorszenie sytuacji finansowej, odcięcie od świata przyrody i przymusowe ograniczenie relacji – może nam pomóc?

Podstawowym założeniem, które kryje się z reguły za uczuciem gniewu jest przekonanie, że nie powinno być tak jak jest, albo powinno być inaczej. My nie złościmy się i nie gniewamy wtedy, gdy myślimy, że wszystko jest tak jak powinno być, a nic nie jest tak jak nie powinno być. To słowo „powinno” wynika z naszego absolutystycznego, idealistycznego, moralistycznego myślenia, które jest głęboko wyuczonym nawykiem, a często nie ma nic wspólnego z prawami natury i wszechświata. Nasza cywilizacja zachodnia, trochę narcystyczna, sprawiła, że nauczyliśmy się wierzyć, że za jakiegoś powodu należy się nam gwarancja przyszłości wolnej od cierpienia.

Jak pana zdaniem możemy zadbać o zdrowie psychiczne w tym nowym świecie po pandemii?

Pomóc może zaakceptowanie, że cierpienie jest nieuniknionym elementem życia. A także trening emocjonalny z pomocą naszej książki „ABC Twoich Emocji”. Ona została napisana z myślą o tym, jak pomagać ludziom w cierpieniu. Zasady racjonalnej terapii zachowania są proste i przystępne, a nasza książka to dostępny podręcznik samopomocy emocjonalnej. Moim zdaniem to także jedna z form stałego i skutecznego dbania o zdrowie psychiczne. Jeśli poczujemy, że jest nam bardzo trudno, to można udać się na konsultacje do terapeuty pracującego w nurcie poznawczo-behawioralnym. Osobiście zachęcam wszystkich do poznawania własnych emocji i kryjących się za nimi przekonań i pracy z nimi, bo to potrafi diametralnie zwiększyć komfort życia.

Dr Mariusz Wirga, lekarz psychiatra, dyrektor medyczny onkologii psychospołecznej w Todd Center Institute w Long Beach (Kalifornia), od 1990 r. współpracownik Carla Simontona (onkologa, radioterapeuty, pioniera psychoonkologii).

Od 1992 roku najbliższy współpracownik Maxie C. Maultsby’ego Jr., popularyzator terapii Simontonowskiej i RTZ w Polsce i na świecie. Z osobami chorymi na nowotwory pracuje nad wpływem stylu myślenia i życia na ich zdrowie oraz wykorzystaniem sportu w procesie zdrowienia. Certyfikowany psychoterapeuta poznawczo-behawioralny, certyfikowany psychoonkolog i superwizor psychoonkologii Polskiego Towarzystwa Psychoonkologicznego, trener Terapii Simontonowskiej i RTZ.

Dr Wirga pracuje także z pacjentami on-line w Polsce. Na sesję z dr. Wirgą można umówić za pośrednictwem pierwszego w Polsce portalu do videoterapii on-line Avigon.pl

Zobacz Więcej

5 ćwiczeń, które pomogą ci w budowaniu pewności siebie

Największy wpływ na poczucie własnej wartości mają przeżycia z dzieciństwa, relacje z rodzicami i z innymi ludźmi, wsparcie, jakie otrzymujesz. Jeżeli ktokolwiek traktował cię źle, obraźliwie, surowo na płaszczyźnie psychicznej czy też fizycznej, na pewno miało to wpływ na poczucie własnej wartości. Nawet jedno traumatyczne przeżycie może wywrzeć wpływ na całą egzystencję. Może przez całe życie iść z niskim poczuciem pewności zerowej, więcej zerowym, a może nawet minusowym, pytanie tylko, czy warto. Najbardziej niebezpieczna jest bierność, zgoda na jałowe, nieszczęśliwe życie. Jeśli zaciekawił cię temat zmiany i samooceny to sygnał, że jakaś część ciebie chce wykonać jakiś krok. Wszystko można zmienić i kształtować, pamiętaj o tym.

Potraktuj budowaniu swojej pewności siebie, jak trening, który wymaga systematyczności, zaangażowania i wojowniczości. Tak, jak na trening zakładasz getry, teraz weź notes, stwórz dla siebie komfortowe warunki i zanurz się całym sobą w zaprezentowane przeze mnie ćwiczenia. To wspaniale, że dojrzałeś do decyzji i chcesz odbudować pozytywny obraz siebie.

Ćwiczenie 1

Wypisz trzy kluczowe dla ciebie rejony, w których chcesz rozbudzić pewność siebie. Zrób to właśnie w tej chwili.

1…………………………………………..

2…………………………………………..

3…………………………………………..

Ćwiczenie 2

Przypomnij sobie ostatnie negatywne zdarzenie, jakie ci się przytrafiło. Co sobie wtedy powtarzałeś w głowie? Czy były to myśli typu: “Znowu mi coś nie wyszło”, czy może: “Każdemu się czasem zdarza”? W czasie kolejnych siedmiu dni zwracaj uwagę na to, jak reagujesz na negatywne zdarzenia; na to, w jaki sposób mówisz do siebie samego. To właśnie negatywny dialog wprowadza cię w zły nastrój i trudne stany emocjonalne. Przerwanie negatywnego dialogu i zajęcie się rozwiązaniami uchroni cię przed wieloma niepowodzeniami.

Ćwiczenie 3 

Czy wiesz, że twój charakter jest mieszanką wpływów pięciu osób, z którymi spędzasz najwięcej czasu? Kim są te osoby? Jaka jest dominująca cecha każdej z tych osób? Czy są to osoby o nastawieniu negatywnym, czy pozytywnym? Zastanów się dobrze i wypisz imiona. Do każdej osoby dopisz pięć jej dominujących cech charakteru. Czy któreś cechy występują u więcej niż u jednej osoby? Czy ty też masz te cechy?

Ćwiczenie 4 

Podziel kartkę na pół pionową linią. Po jednej stronie wypisz wszystkie swoje atuty. Po drugiej wypisz swoje słabości. Zastanów się, w czym jesteś dobry, co robisz świetnie. Gdy tylko zdasz sobie sprawę, że robisz niektóre rzeczy lepiej niż inni, poczujesz dumę i przypływ pewności siebie. Z drugiej strony, znając słabości, możesz zdecydować, czy chcesz się w tych obszarach rozwijać, czy możesz je zostawić bez zmian.

Ćwiczenie 5

Usiądź wygodnie, rozluźnij mięśnie, weź głęboki wdech i zacznij wczuwać się w swoje ciało. Skup się na jednym wydarzeniu z przeszłości, które miało na ciebie negatywny wpływ. Gdyby mogło się ono nigdy nie wydarzyć, to na pewno inaczej potoczyłoby się twoje życie. Na tym wydarzeniu zbuduj swoją pewność. Wizualizuj i stwórz dokładny obraz sytuacji, w jakiej miało miejsce to wydarzenie. Wyobraź sobie, że jest to tylko film, a ty jesteś reżyserem przed ekranem. Przypomnij sobie otoczenie, pogodę, miejsce, ludzi i zatrzymaj obraz tuż przed negatywnym obrotem spraw. Wyobraź sobie, że przecinasz taśmę i zaraz dokleisz coś zupełnie innego. Tera stwórz nowe rozwiązania dla tamtej sytuacji. Wyobraź sobie, że negatywny obrót sprawy nigdy nie nastąpił. Stwórz pozytywne zakończenie całej sytuacji. Niech to będzie korzystny, nieoczekiwany zwrot. Jako reżyser możesz wszystko.

 

 

 

Zobacz Więcej

Brak ci pewności siebie? Poznaj 10 cytatów, które przywrócą wiarę w siebie

1. “Lepiej zapalić świeczkę, niż narzekać na ciemność” (przysłowie chińskie).
2. “Prawdziwą miara inteligencji jest działanie” Napoleon Hill.
3. “Nasza ludzka wspaniałość nie leży tak bardzo w możliwości zmienienia świata, jak bardzo w byciu zdolnym do zmieniania samych siebie” Mahatma Gandhi.
4. “Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj” Mark Twain.
5. “Bez Twojego pozwolenia nikt nie może sprawić, że poczujesz się gorszy” Eleanor Roosevelt.
6. “Edukacja jest najpotężniejszą bronią, którą można wykorzystać, by zmienić świat” Nelson Mandela.
7. “Brak pewności siebie może wynikać również ze stagnacji” Rafał Kołodziej.
8. “Myśli, jakie utrzymujesz w swojej głowie, tworzą przekonania” Rafał Kołodziej.
9. “Zyskujesz odwagę i pewność z każdym doświadczeniem, w którym przestajesz pokazywać strach na twarzy” Eleanor Roosevelt.
10. “Jesteśmy tym, co w swoim życiu powtarzamy. Doskonałość nie jest jednoznacznym aktem, lecz nawykiem” Arystoteles.

 

 

Zobacz Więcej

Jak bezpiecznie korzystać z psychoterapii online? 11 kluczowych zasad

Kwarantanna sprawiła, że większość działań przeniosła się do świata online. Zarówno konsultacja, terapia indywidualna, jak i grupowa, odbywają się za pomocą sieci. Jeżeli się decydujemy na ten krok, warto pamiętać o najważniejszych zasadach, podczas korzystania z wsparcia psychologicznego on-line. 

Zasada nr 1:

Znajdź dobrego terapeutę!

Nie przejmuj się, jeśli nie wiesz, jak znaleźć odpowiedniego psychologa albo psychoterapeutę. Wiele osób ma z tym problem. Pomocne mogą być w tym rekomendacje przyjaciół, znajomych. Jednak nie zawsze się one sprawdzą, bo bywa, że znajomi mają inne problemy i oczekiwania. Rekomendacji możemy szukać też w internecie: na portalach oferujących usługi videoterapii czy konsultacji on-line, czy pod tzw. wirtualnymi wizytówkami ekspertów, lekarzy, psychologów etc. Dobrym pomysłem jest też zawężenie kryterium poszukiwań osoby do współpracy, określając swój problem, np. bezsenność, depresja, relacje, lęk przed utratą pracy, itp. lub metody pracy terapeuty np. terapia psychodynamiczna, terapia poznawczo-behawioralna itp.

Zasada nr 2:

Sprawdź doświadczenie i kwalifikacje terapeuty

Szukając pomocy u terapeuty, psychologa, psychiatry dla własnego komfortu warto zweryfikować jego wykształcenie i kompetencje. Najprostszym sposobem jest dostęp do dyplomów i certyfikatów. W normalnych warunkach są one wyeksponowane na ścianach gabinetów lub w holu na recepcji. Pytanie, jak to sprawdzić w świecie online? Można poprosić o wgląd do tych dokumentów albo korzystać z miejsc, gdzie zostały one już zweryfikowane (np. przejrzeć profil specjalisty na portalu/platformie). O standardach wykonywania zawodu psychoterapeuty przeczytać możemy też w wytycznych Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.

Zasada numer 3:

Zapisz się na konsultację wstępną, pamiętając o pierwszym wrażeniu!

Pierwsze spotkanie, nawet to online jest bardzo istotne, bo przynosi odpowiedzi na trzy ważne pytania:

1. Czy mój problem jest tym, nad czym aktualnie powinienem pracować? (jeśli nie, to nad czym chcę pracować, jaki jest mój problem).
2. Czy mój problem może zostać rozwiązany podczas pracy z wybranym specjalistą? Jeśli z jakiegoś powodu specjalista nam nie odpowiada, warto szukać dalej. Nie zawsze na odbiór terapeuty ma wpływ jego wykształcenie. Czasem są to inne względy np. metoda pracy czy osobowość terapeuty, lekarza. Pamiętajmy, że mamy czuć z tą osobą komfortowo i bezpiecznie. Ma ona wzbudzać nasze zaufanie.
3. Czy forma terapii, którą prowadzi wybrany przez nas ekspert, może najlepiej pomóc w rozwiązaniu trapiącego nas problemu? Jeśli nie, to powinien on nas skierować do innego specjalisty.

W procesie terapeutycznym ważne jest wiele czynników, dlatego im „bogatsza” forma przekazu (video transmisja więcej nam powie niż czat), tym więcej będzie po tej pierwszej konsultacji wiadomo.

Zasada nr 4:

Ustal zasady korzystania z pomocy, czyli tzw. kontrakt.

Nie wszyscy o tym wiedzą, a jest to bardzo ważne, gdy rozpoczynamy konsultacje online czy offline ze specjalistą z zakresu zdrowia psychicznego. Powinniśmy, ustalić z nim następujące kwestie:

• Rekomendowany czas, w którego trakcie odbywać się będą konsultacje.
• Ich częstotliwość, cenę oraz zasady odwoływania sesji.
• Kontrakt powinien też zawierać ustalenia na temat CELU/CELÓW konsultacji oraz sposobu ich weryfikacji.
• Ewentualnie długość procesu terapeutycznego niezbędnego zdaniem wybranego przez nas specjalisty do osiągnięcia naszych celów.

Zasada nr 5:

Uważaj brak uwagi, skupienia terapeuty

Jeśli podczas konsultacji czujemy, że specjalista nas nie słucha albo odnosimy wrażenie, że nie do końca rozumie i te wrażenia będą powtarzać się z sesji na sesję, to warto zasygnalizować specjaliście nasz niepokój. Jeśli to się nie zmieni, warto znaleźć innego. Nie ma w tym nic złego, że szukamy kogoś, z kim współpraca będzie się układała dla nas komfortowo i korzystnie.

Zasada nr 6:

Terapeuta to nie guru! Nie wolno mu radzić

Pamiętaj też, że specjalista nie może nam narzucać lub sugerować podjęcia działań czy decyzji. Nie powinniśmy się na to zgadzać. W terapii, poza wyjątkami zagrożenia życia lub zdrowia pacjenta, nie ma na to miejsca. Specjalista jest jedynie pomocnikiem i przewodnikiem w uświadamianiu sobie trudności i odkrywaniu skutecznych sposobów radzenia sobie z nimi.

Zasada numer 7:

Nie pozwól się oceniać

Zdarza się też, że w czasie konsultacji mamy wrażenie, że terapeuta nas ocenia lub krytykuje. Nie czujemy się z tym dobrze, ale nie wiemy, co z tym zrobić. W pracy terapeutycznej nie ma miejsca na ocenę naszych zachowań, emocji etc. Jeśli się one pojawią, należy zwrócić mu na to uwagę lub go zmienić.

Zasada numer 8:

Nie rób nic wbrew swojej woli

W terapii nie ma miejsca na żadną formę presji ani siłowe sugestie zmiany, np. światopoglądu. Jeśli czujesz, że podczas sesji jesteś do czegoś przymuszony lub masz wrażenie, że masz zrobić coś wbrew swojej woli, np. sięgnąć do trudnych wspomnień albo sytuacji, a nie czujesz się na to gotowy, powiedz specjaliście, że potrzebujesz więcej czasu. Kiedy nie przyniesie to efektu, rozważ zmianę osoby, z którą pracujesz.

Zasada numer 9:

Nie pozwól na prywatne zwierzenia terapeuty

Prawdziwy specjalista, nigdy nie traktuje pacjentów z wyższością. Gdy zauważymy, częste próby dewaluacji innych terapeutów i ich metod pracy lub, gdy psycholog dzieli się z nami swoimi osobistymi informacjami, nie ma na co czekać. Prawdziwy specjalista, nigdy tak nie robi. To znak, że pora szukać innego.

Zasada numer 10:

Bezpieczeństwo przede wszystkim

Spotkania terapeutyczne przeważnie zawierają dużo danych poufnych. Podczas konsultacji online trzeba na to szczególnie uważać, bo nie jest to tak, jak w świecie offline, gdzie wszystko zostaje w czterech ścianach gabinetu. Nie każdy specjalista, prowadząc konsultacje online i korzystający z domowego sprzętu, może nam zagwarantować bezpieczeństwo i poufność danych. 100 procent gwarancji ich zachowania, daje korzystanie z konsultacji online za pomocą specjalnie przygotowanych do tego platform albo oprogramowania. Są one wyposażone w technologię szyfrowanych połączeń, dzięki czemu gwarantują całkowitą poufność i bezpieczeństwo danych.

Zasada numer 11:

Pozwól sobie pomóc

Sięgnięcie po profesjonalne wsparcie psychologiczne może pomóc nam w trudniejszym czasie i zmniejszyć odczuwany dyskomfort lub cierpienie. Pomocne są tym nowe technologie, internet, dobry adres (specjalisty albo portalu gwarantującego poufność i bezpieczeństwo rozmów) oraz chwila czasu dla siebie. Gdy znajdziemy odpowiednią osobę, stanie się to jeszcze łatwiejsze.

 

Nowy standard

Od 16 marca br. wg rozporządzenia Ministerstwa Zdrowia w opiece psychiatrycznej dopuszczono świadczenie usług z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych lub innych systemów łączności z zastrzeżeniem takim, że sposób postępowania nie będzie zagrażał pogorszeniem stanu zdrowia świadczeniobiorcy.

Posłuchaj moich podcastów na Spotify, na kanale Psychologicalhead.

 

Zobacz Więcej